Ёе месціцца ў вёсцы Багушы, што на Смаргоншчыне.

У апошні час вяртанне такіх немірскіх устаноў да жыцця і Бога часцей за ўсё адбываецца на тых намоленых месцах, дзе яны існавалі спакон вякоў. Гэты ж, Свята-Уведзенскі Стаўрапігіяльны, зусім новы. І ўзнікае ён перад вачыма нечакана і дзівіць сваёй прыгажосцю і архітэктурнай непаўторнасцю. Ён, як нейкая фрэска ці малюнак, карціна, намаляваная таленавітай рукой мастака. І сёння ўжо можна гаварыць, што манастыр існуе, што гэта жывы арганізм дзякуючы няўрымслівасці і энергіі ігуменні Елізаветы.

Аднак пачыналася ўсё не так проста. Матушка ж сцвярджае і не перастае паўтараць, што ўзнікненне новага боскага месца адбылося невыпадкова. І гэта нават не чалавечае жаданне, а міласць Божая. У апраўданне сваёй аргументацыі яна расказвае, што ў гады Першай сусветнай вайны якраз у гэтым месцы праходзіла лінія фронту і нават сёння яшчэ ўвесь лес вакол «ўзараны» бомбавымі варонкамі. Тады тут шмат загінула праваслаўных людзей, нават у поўным складзе жаночы батальён палёг. Таму гэтаму кавалачку зямлі патрэбны малітвы сясцёр.

Але ёсць і чалавечы аспект, пры тым непасрэдна самой матушкі.

– Мне вельмі хацелася жыць  у вёсцы, – гаворыць. – Не ведаю чаму, але бываюць такія моманты ў жыцці, калі нешта прымушае перагледзець пражытае. Так здарылася і са мной. Адзін са знаёмых святароў і параіў прыехаць сюды і паглядзець гэты закінуты хутар. Мне тут спадабалася адразу. Тады, улетку, тут  разносіўся пах траваў і была цішыня.  І без аглядкі вырашыла: застануся. Першы час, паколькі домік быў без страхі, прыйшлося здымаць жытло ў вёсцы Багушы, што побач.

Цяпер тут замест паўразбуранай хутарской хаткі манастырскі комплекс. І матушка Елізавета прызнаецца, што калі б яна тады ведала, колькі ёй прыйдзецца перажыць, якія задачы вырашаць пры будаўніцтве, то ніколі бы не адважылася на такое мерапрыемства. І перш за ўсё, не было ні капейкі грошай. Яна сядзела пад яблыняй і ліла слёзы. Былі дні, калі не хапала нават за што купіць кавалак хлеба. І сёння, калі ў манастыр прыязджаюць будаўнікі, яны самі не вераць убачанаму – як можна было жанчыне асіліць такое будаўніцтва. Яна ж не перастае паўтараць, што гэта Бог творыць цуды.

За гэты час матушка асвоіла шмат прфесій, была не толькі ігуменняй, але і прарабам, забеспячэнцам, дызайнерам, архітэктарам, звычайным рабочым, начальнікам будоўлі. Праўда, цяпер яна ведае што такое страпілы, лагі і шмат чаго іншага, таму будаўнікоў разумее ў поўным сэнсе гэтага слова. І калі заўважыў, што ўсё гэта нельга было ажыццявіць без фінансавай дапамогі, яна адказала, што гэта не яна шукала спонсараў, гэта Бог іх адшукаў і аб’яднаў вакол прыстанку.

Гэта жаночы манастыр і сёння тут жывуць сем манахінь, якія прысвяцілі сваё жыццё служэнню Богу. У іх розныя лёсы і кожны прыйшоў сюды сваёй непаўторнай, асабістай дарогай. Адна жанчына трапіла сюды нават з далёкага Магадана. А маладая зусім дзяўчына Марыя, якая ў абіцелі адказвае за ацяпленне манастыра, расказала:

– Пасля заканчэння багаслоўскага факультэта універсітэта паўстала пытанне  далейшага ўладкавання. Нас таксама размяркоўваюць, таму прапанавалі паехаць сюды. Прыехала, пазнаёмілася і засталася. У мірскім жыцці людзі прысвячаюць сябе працы, а мы – Богу. Мы ў пастаянных клопатах з 4 гадзін раніцы і не заўважаеш, як пралятаюць дні. Мне часу не хапае на ўсё. Кожны чалавек шукае сваё месца, прысвячае сябе ці сям’і, ці дзецям. Я ж пераканалася, што гэта маё, што іншага мне не трэба. Хоць шмат каму можа паказацца іначай.

Тут ужо пачалі з’яўляцца першыя паломнікі і для іх заканчваецца добраўпарадкаванне гасцінічнага доміка, які пахне свежымі фарбамі і жывым дрэвам. У перспектыве будаўніцтва яшчэ аднаго – манастыр паступова становіцца вядомым. Сюды прыязджаюць паломнікі з Мінску, Маладзечна, Прыбалтыкі, Германіі, Польшчы. І канешне з Вільнюса, да яго рукой падаць.

Манастыр прыгожа глядзіцца здалёк і здаецца нейкім аазісам. Ёсць дзіўны храм, часовенька,  швейныя майстэрні, у якіх у хуткім часе будзе наладжана вытворчасць, каб нейкім чынам зарабляць грошы на яго ўтрыманне і жыццё насельніц. Калі матушка Елізавета прыкідвала, якім жа ён будзе, то хацела, каб архітэктурна нейкімі дэталямі пераклікаўся з такімі пабудовамі Ноўгарада, Пскова, але ў той жа час быў зусім на іх не падобны. Так, па сутнасці, і атрымалася. І ў той жа час тут праглядваюцца і беларускія матывы. Ёй вельмі хацелася, каб, у рэшце рэшт, гэта быў дом для сясцёр, а ўсе яны адчувалі сябе сям’ёй.

Будаўніцтва манастыра яшчэ не закончана. І не толькі ў плане пабудовы гаспадарчых домікаў, але і ў плане прыняцця новых сясцёр. Як сказала матушка Елізавета, калі будзе ўсё завершана, тут, у гэтым прыстанку, знойдуць спакой каля 20 жанчын, якія вырашылі прысвяціць сябе Госпаду.

У перспектыве, калі манастыр поўнасцю будзе заселены, манашкі плануюць грунтоўна заняцца вырошчваннем лекавых траваў. А разам з імі выдатна ўжываюцца, як вядома, пчолы. Таму куплены ўжо першыя пяць вулляў для будучай пасекі. І ва ўсіх пачынаннях ім дапамагаюць людзі. Хто чым можа: хто словам, хто рублём, яны ўсяму рады, таму што ў любым выпадку гэта патрабаванне сэрца.

Цяпер, калі матушка Елізавета бывае па справах у сталіцы, яна па хвілінах адлічвае час, каб вярнуцца сюды. Гэта яе дом, іншага ў яе няма. Матушка адчыняе веснічкі, і ўся мітусня знікае. Наступае цішыня, спакой і тады можна падумаць пра Бога і пра тое, што кожны кавалачак гэтай манастырскай зямліцы паліты яе слязьмі. Тут яна выплакалася на ўсё астатняе жыццё. Засталіся слёзы толькі для радасці.