На яго ліквідацыю былі выкліканыя пажарныя, а міліцыянтам давялося перакрыць выхад. Здарэнне прымушае задумацца: ці адзначаецца Радаўніца ў Беларусі паводле хрысціянскіх традыцый?

Узгаранне адбылося банальным чынам. Ля ўваходаў на могілкі стаяць кантэйнеры для смецця, і на Радаўніцу яны былі перапоўненыя. Як загарэўся адзін з кантэйнераў, ніхто не заўважыў. Пакуль тушылі агонь, выхад быў перакрыты, а людзям давялося прабірацца па вузкіх праходах да іншых варот. Здарэнне – нагода для таго, каб задацца пытаннем: што ўвогуле адбываецца на могілках на Радаўніцу?

Найперш – ужыванне спіртнога, нярэдка – шумнымі групамі, на вачах у дзяцей. Людзі, якія прыйшлі, каб у цішыні памянуць продкаў, адчуваюць сябе ніякавата сярод гэтага. З могілак многія ідуць у моцным нападпітку, некаторыя – распранутыя па пояс і з бутэлькамі ў руках. Чуюцца крыкі і нецэнзурная лаянка. Міліцыя, якой шмат навокал, на гэта не рэагуе – маўляў, у людзей свята. Ніхто не ўзгадвае, што распіццё гарэлкі ў грамадскіх месцах забаронена. Карціна мала падобная на дзень хрысціянскага памінання продкаў.

Радаўніца – старажытнае свята. Этнографы свярджаюць, што язычнікі неслі на магілы продкаў віно і ладзілі там ігрышчы – гульні, песні і скокі. Яны лічылі: продкі могуць паўплываць на будучы ўраджай. Хрысціянства надало Радаўніцы новы змест. Царква вызнае, што памерлыя хрысціяне захоўваюць з ёй і з астатнімі яе дзецьмі жывыя зносіны – гэта і адбываецца на Радаўніцу. Раніцой людзі ішлі ў храм, а пасля абеду наведвалі могілкі. Пад вечар, звычайна ў корчмах, збіраліся ў кампаніі. Да наладжвання трапезы на могілках царква ставіцца адмоўна.

Відавочна, што зараз на Радаўніцу аднаўляюцца хутчэй не хрысціянскія, а паганскія звычаі. Калі гэты дзень стаў непрацоўным, установы культуры спрабавалі весці нейкую асветніцкую працу, на могілках можна было ўбачыць свяшчэннікаў. Цяпер жа святары, пэўна, лічаць: удзельнічаць у дзеях, падобных на “ігрышчы”, няма сэнсу. А шматлікі ідэалагічны дзяржапарат увогуле не ведае, як надаць святу цывілізаванае рэчышча.